Datum: Zaterdag 5 december 2009.
Plaats: Zaal 'Bulscampvelt', Wingensestraat 2 te Hertsberge.
Naam: 16de Bossen van Vlaanderen.
Afstand: 48 km.
Aanwezigen: Kris, Lieven, Marc, Rik, Stefaan.
Collega's: Jan, Kurt en Lucien.
Zoals afgesproken stond ik om 12.00 uur stipt aan de parking t.h.v. Café Albatros, onze vaste vertrekplaats. Marc was reeds met zijn auto aanwezig. Samen plaatsten we mijn fiets op het fietsenrek. Dat fietsenrek had al ettelijke winters doorstaan en met de nodige zorg, een steeksleutel en een 'stoorlint' werd mijn fiets keurig vastgemaakt. Vlug allebei in de auto want een plensbui kwam overwaaien. En we wachtten...
Het werd 12.15 uur. Ik belde naar Stefaan om te vragen of hij nog kwam, hij had immers bij Commentaar nagelaten dat hij present zou zijn. Hij wist me te vertellen dat Lieven hem thuis, te Westkapelle ging oppikken. Lieven kwam echter enkele minuten later bij ons op de parking. We vertrokken, maar gingen toch eerst even langs bij Rudy Van Wulpen. Want die had de avond ervoor op de quiz halvelings toegezegd. Maar helaas, Rudy was belet, vrouwlief had waarschijnlijk iets anders in petto (ook om te zweten?).
Ik stelde voor om nog bij Rik langs te gaan, want die had om 12.45 uur met Kurt afgesproken. Lieven reed ondertusen door, we gingen ze in Hertsberge wel zien. Om 12.30 uur waren we bij Rik, en we wachtten... En wachtten... Nog even naar hem gebeld, hij ging er binnen 5 minuten zijn. Hij moest nog een klein stukje worst naar binnen werken. Rond 13.00 uur kwam Kurt dan eindelijk aangereden. Ik vermoed dat Isabel, zijn vrouw, ook nog een stukje worst naar binnen heeft moeten werken. We konden eindelijk vertrekken, of toch niet? Tuurlijk niet, ons geduld werd nog even op de proef gesteld. We waren het wachten ondertussen al gewoon, dus wat maakt het uit. Er moest nog getankt worden en ook Jan moest opgepikt worden. Om 13.15 uur zijn we dan uiteindelijk richting Hertsberge vertrokken.
Wat we later van vernamen, was dat ook Lieven en Stefaan niet zonder slag of stoot op hun bestemming zijn geraakt. Lieven die ondertussen bij Stefaan was aangekomen, had zijn zadel thuis vergeten (hij haalt die er immers altijd uit om hem in zijn auto te passen - ofwel is hij nieuwe horizonten aan het ontdekken, niets dat met een beetje 'zalve' niet kan opgelost worden).
Tot zover het hoofstuk 'Vetrek richting VTT'.
In Hertsberge was het gezellig druk, gelukkig vonden we snel een parkeerplaats. Marc plaatste zijn auto in een smal gaatje en stond kortbij een monovolume, die - zo bleek later - de auto van Lieven was, wat een toeval. Vlug inschrijven en vertrekken maar... dat had je gedacht. Kurt had nog een verrassing in petto, er kwam nameljik nog een kameraad van hem. Die had blijkbaar hetzelfde uurwerk voor zijn Sinterklaas cadeau gekregen. Ook hij liet nog maar eens 5 minuten op zich wachten. Zijn naam moet ik schuldig blijven, maar aangezien hij een fietstruitje van (vetsmelterij) Verkest droeg, zal ik hem in dit verslag Lucien noemen. En toen konden we eindelijk starten. Van Lieven en Stefaan geen spoor, wij dachten dat ze al door waren (omdat wij al veel gewacht hadden en zo eindeloos laat aan de start stonden) en zij dachten hetzelfde (want Lieven moest terug naar huis om zijn zadel).
Zoals je al zult voelen aankomen, was er van samen een groepsrit maken geen sprake. Lieven en Stefaan reden samen; Marc, Rik en ik samen en Jan, Kurt en Lucien sloten af. Al gauw werd duidelijk dat dit parcours het beste van ons zou vragen. Door het verzopen landschap was het blubber alom. Deze rit was loodzwaar en door de vele modder ook zeer technisch. Aan de eerste bevoorrading waren we even terug compleet (op Lieven en Stefaan na, die we pas op het einde van de rit zijn tegengekomen). Even bijtanken en dan terug in het veld. Marc moest vooraan helaas het gat laten en zo zijn Rik en ik de ganse rit samengebleven. Marc heeft er een solorit van gemaakt, ik vermoed dat Jan, Kurt en Lucien samengebleven zijn.
Door het late startuur begon het al vlug donker te worden. In de bossen werd het bijzonder moeilijk, ik zag bijna geen steek. Ook de regen maakte het na de 2de bevoorrading niet beter. Dan maar mijn bril afgedaan, vaarwel goed zicht, maar beter dan een aangedampte bril. In het bos enkel mooie singletracks gereden, maar helaas weinig van gezien, mede door het gebrek aan bril alsook door de donker, het was rijden op het gevoel. Er zaten ook 2 heel zware stroken in, waar de modder, zeg maar blubber, bijzonder kleverig was. En het bleef maar duren. Dat was loodzwaar, maar te voet gaan was geen optie. We zijn immers gekomen om te fietsen.
Toen we bij schemerduister terug in Hertsberge aankwamen arriveerden even later ook Lieven en Stefaan aan de afspuitinstallatie. Blijkbaar hadden Rik en ik hen ergens in het bos voorbijgereden. Even nadien kwamen ook Marc, Jan, Kurt en hun vettige vriend aan. Het afspuiten ging vlot, het late starten heeft dan ook zo zijn voordelen.
In de verwarmde tent mochten we ons met een emmertje tussen de foto's van de blote wijven proberen te wassen. Gelukkig dat ze die foto's daar gehangen hebben, want mijn leuter was zo al klein genoeg van de kou geworden.
Na de was en de plas reden we zoals gewoonlijk naar onze vaste stek in de Vouwte. Waar Marc en ik na een beetje wachten (hoe kan het ook anders vandaag) vergezeld werden door Lieven en... Albert. Lieven had Stefaan immers naar huis gebracht (die moest vroeg thuis zijn) en Albert had zijn plaats ingenomen. Eventjes later kwamen ook hun wederhelft ons gezelschap houden. Op een geslaagde maar zware rit: sante!
Kris (verslag).
Het moet niet altijd, tussen Land en Zee zijn - daarom even dit berichtje tussen Kerst en Nieuw: