Datum: Zaterdag 3 januari 2009.
Plaats: Sporthal 'De Polder', Stokerij 2 te Dudzele.
Naam: 14de Drie Koningen VTT.
Organisator: Brugse Cyclo's.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 23, 38 en 48 km; GEWIJZIGD PARCOURS (geen achterhaven, wel richting Sint-Kruis).
Inschrijving: Van 08.30 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,00 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist) MET DE MOUNTAINBIKE! We vertrekken dus niet per auto.
Meer info op http://www.brugsecyclos.be/Flyer%20vtt%202009.pdf.
29 december 2008
22 december 2008
VTT te Assebroek
Datum: Zaterdag 27 december 2008.
Plaats: BLOSO centrum 'Julien Saelens', Nijverheidsstraat 112 te Assebroek.
Naam: 17de Nieuwjaarsveldtoertocht.
Organisator: Sint-Trudotrappers.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 28, 35 en 45 km.
Inschrijving: Van 09.00 tot 14.00 uur. 4,00 EUR (zonder vergunning) - 2,50 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Meer info op http://www.welcome.to/st-trudotrappers.
Plaats: BLOSO centrum 'Julien Saelens', Nijverheidsstraat 112 te Assebroek.
Naam: 17de Nieuwjaarsveldtoertocht.
Organisator: Sint-Trudotrappers.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 28, 35 en 45 km.
Inschrijving: Van 09.00 tot 14.00 uur. 4,00 EUR (zonder vergunning) - 2,50 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Meer info op http://www.welcome.to/st-trudotrappers.
Verslag VTT te Veldegem
Datum: Zaterdag 20 december 2008.
Plaats: Veldegem.
Naam: 9de Kerst VTT.
Afstand: 50 km.
Aanwezigen: Kris, Lieven, Rudi DW, Rudy VW en Stefaan.
Wat het weer ging brengen was nog een raadsel. Ik had alvast mijn voorspelling klaar, een droog begin en vanaf 15.00 uur nattigheid. Ik zat er naast, gelukkig; het bleef de ganse rit droog. Dirk zat er al helemaal naast, want die kwam niet af uit vrees voor slecht weer.
De rit te Veldegem is ondertussen een klassieker. Deze jaarlijkse 'Kerst'-VTT mag je gewoon niet missen. Vooral Stefaan zet deze rit steevast op zijn kalender, zijn 'all-time' favoriet, met het nijdige heuveltje nabij de autostrade.
We waren met 5. Alhoewel het er even naar uitzag dat we maar met 4 gingen starten, want Rudi DW zijn auto had het net na de afrit begeven. Hij was met zijn fiets en rugzak naar de sporthal moeten komen. Na dit korte oponthoud konden we deze mooie rit aanvangen.
De rit is een opeenvolging van offroad stroken en een beetje baan - zodat de echte 'baanjeanetten' ook eens vlug kunnen rijden. Je kent ze wel, gasten die in de modderstroken geen meter vooruit komen, en zelfs naast hun fiets moeten stappen en/of vallen, vaak de anderen hierbij hinderend. Eens ze op een verharde weg of baan komen, alles geven om op kop te komen, om bij het eerstvolgende stukje offroad terug als een slappe lul hun/de kop te verliezen.
Een pittig windje kleurde deze rit en vooral de wangen van Lieven. En daarbij kwam de bevoorrading als leuke afwisseling.
Deze rit was tevens voorzien van enkele prachtige single-tracks. Helaas vonden een paar Marcassou-pipo's met profallures het nodig om alle, maar dan ook alle, ZT (zeer technische) stukjes met hun gekluns in te wijden. Hadden ze maar beter gekozen voor de NT (niet-technische) stukken - smeerlappen! Door hun 'onkunde' kon Rudi DW een flinke voorsprong op mij maken. Ook Stefaan die 'per ongeluk' een ZT stukje had overgeslagen ten voordele van een NT stukje was me gepasseerd. Gelukkig waren ze zo sportief om net voor het laatste offroad stuk op me te wachten, zodat we samen de laatste kilometers konden inzetten.
Lieven (met z'n rode wangen) en Rudy DW (jammer genoeg met last van de onderrug) bleven als trouwe broeders tot op het einde samen.
Op naar de stand met de Gluhwein (voor de echte 'venten', die de f*!cking warme wijn toch maar niets vonden) en de chocomelk voor Markske (ikke). En dan lekker douchen met heerlijk warm water, een pluim voor de organisatie!
Kris (verslag).
Plaats: Veldegem.
Naam: 9de Kerst VTT.
Afstand: 50 km.
Aanwezigen: Kris, Lieven, Rudi DW, Rudy VW en Stefaan.
Wat het weer ging brengen was nog een raadsel. Ik had alvast mijn voorspelling klaar, een droog begin en vanaf 15.00 uur nattigheid. Ik zat er naast, gelukkig; het bleef de ganse rit droog. Dirk zat er al helemaal naast, want die kwam niet af uit vrees voor slecht weer.
De rit te Veldegem is ondertussen een klassieker. Deze jaarlijkse 'Kerst'-VTT mag je gewoon niet missen. Vooral Stefaan zet deze rit steevast op zijn kalender, zijn 'all-time' favoriet, met het nijdige heuveltje nabij de autostrade.
We waren met 5. Alhoewel het er even naar uitzag dat we maar met 4 gingen starten, want Rudi DW zijn auto had het net na de afrit begeven. Hij was met zijn fiets en rugzak naar de sporthal moeten komen. Na dit korte oponthoud konden we deze mooie rit aanvangen.
De rit is een opeenvolging van offroad stroken en een beetje baan - zodat de echte 'baanjeanetten' ook eens vlug kunnen rijden. Je kent ze wel, gasten die in de modderstroken geen meter vooruit komen, en zelfs naast hun fiets moeten stappen en/of vallen, vaak de anderen hierbij hinderend. Eens ze op een verharde weg of baan komen, alles geven om op kop te komen, om bij het eerstvolgende stukje offroad terug als een slappe lul hun/de kop te verliezen.
Een pittig windje kleurde deze rit en vooral de wangen van Lieven. En daarbij kwam de bevoorrading als leuke afwisseling.
Deze rit was tevens voorzien van enkele prachtige single-tracks. Helaas vonden een paar Marcassou-pipo's met profallures het nodig om alle, maar dan ook alle, ZT (zeer technische) stukjes met hun gekluns in te wijden. Hadden ze maar beter gekozen voor de NT (niet-technische) stukken - smeerlappen! Door hun 'onkunde' kon Rudi DW een flinke voorsprong op mij maken. Ook Stefaan die 'per ongeluk' een ZT stukje had overgeslagen ten voordele van een NT stukje was me gepasseerd. Gelukkig waren ze zo sportief om net voor het laatste offroad stuk op me te wachten, zodat we samen de laatste kilometers konden inzetten.
Lieven (met z'n rode wangen) en Rudy DW (jammer genoeg met last van de onderrug) bleven als trouwe broeders tot op het einde samen.
Op naar de stand met de Gluhwein (voor de echte 'venten', die de f*!cking warme wijn toch maar niets vonden) en de chocomelk voor Markske (ikke). En dan lekker douchen met heerlijk warm water, een pluim voor de organisatie!
Kris (verslag).
18 december 2008
VTT te Veldegem
Datum: Zaterdag 20 december 2008.
Plaats: Sportcentrum 'De Bosserij', Acaciastraat 31 te Veldegem.
Naam: 9de Kerst VTT.
Organisator: De Vrije Cyclo's.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 20, 33 en 50 km.
Inschrijving: Van 08.30 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,00 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Plaats: Sportcentrum 'De Bosserij', Acaciastraat 31 te Veldegem.
Naam: 9de Kerst VTT.
Organisator: De Vrije Cyclo's.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 20, 33 en 50 km.
Inschrijving: Van 08.30 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,00 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
8 december 2008
VTT te Adegem
Datum: Zaterdag 13 december 2008.
Plaats: Sporthal 'Atletico', Staatsbaan 52 te Adegem.
Naam: 10de VTT Buiten de Wereld.
Organisator: WTC 2000 Adegem.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 25, 35 en 45 km.
Inschrijving: Van 08.30 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,00 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Meer info op http://users.telenet.be/wtc2000adegem/VTTnieuws.htm.
Plaats: Sporthal 'Atletico', Staatsbaan 52 te Adegem.
Naam: 10de VTT Buiten de Wereld.
Organisator: WTC 2000 Adegem.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 25, 35 en 45 km.
Inschrijving: Van 08.30 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,00 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Meer info op http://users.telenet.be/wtc2000adegem/VTTnieuws.htm.
7 december 2008
Verslag VTT te Hertsberge
Datum: Zaterdag 6 december 2008.
Plaats: Hertsberge.
Naam: 15de Bossen van Vlaanderen.
Afstand: 48 km.
Aanwezigen: Albert, Dirk, François, Lieven, Rudi DW, Rudy VW.
Iedereen die het hart op de juiste plaats en de zadel op de juiste hoogte heeft staan, weet dat dit een van de mooiste ritten uit onze MTB omgeving is en het is dan ook geen wonder dat er een massa volk op afkomt, zelfs al zijn de weergoden al een paar weken tegentjok en worden de paadjes altijd maar dieper en natter.
Zo ook op sinterklaasdag. Al klopte ons hartje vol verwachting, toen we door de gietende regen aan onze smurrietocht begonnen, was het toch met gemengde gevoelens. En deze gevoelens werden al dra op de proef gesteld. Het leek wel of al het slijk der aarde gecentraliseerd werd rond Hertsberge. Wat was da zeg. Zelden zo’n parcours gezien, laat staan gereden (of het zou Torhout moeten geweest zijn in onze begindagen). Ergens kijk je met respect naar Sven Nijs, Wellens en andere kleppers als ze weer eens onherkenbaar over de meet komen, nu waren alle mountainbikers die we tegenkwamen allemaal smerig, onderkoeld, humeurig, het beu en er was geen een die niet sakkerde of vloekte of die niet gevallen was (of het zou voor een keer Dirk moeten zijn) Ook de Rudy’s hebben de modder van zeer dicht gezien en wij (Swa, Albert en Lieven) als mindere goden hebben verschillende keren horizontaal gefietst zonder vooruit te geraken.
Van zodra we de eerste serieuze modderstrook aanvielen, spatte onze bende in twee groepen uiteen zodat er niet moest geforceerd worden om bij te blijven noch gewacht. Maar normaal ook want zo’n smurrie kan je enkel op je eigen tempo aanpakken.
Toch kozen we voor de 48 km, macho’s als we zijn. Normaal brengt dit geen problemen mee maar nu was eigenlijk niks normaal. Gezwoegd hebben we in Gods akkers en Gods velden, zoals nimmer voorheen. Maar toch was de modder bij momenten te berijden al koos je dan best voor de blubber stukken. Je derailleur protesteerde en je vitessen weigerden te verspringen en willen of niet, je moest van je fiets en te voet verder. Hoe ze het er vooraan van afbrachten weet ik niet, maar wij worstelden ons zo goed en zo kwaad mogelijk overal doorheen.
Na twee bevoorradingen met een warm theetje, kregen we weer een serieuze vlaage op ons nekke en toen was het genoeg. Swa had last van krampen en van zijn knie, stapte af en reed langs de baan terug naar af, gevolgd door Albert die er ook genoeg van had en hunkerde naar een half emmertje warm water. Lieven, filosoof van nature, kon nog glimlachen – of was het een grimas – en wou niet plooien.
In de tent met dat half emmertje water en wat warme lucht, kwamen we weer bij ons positieven. De naaktfoto’s die de tent versierden hadden wel geen enkele uitwerking: geen mens – of geen penis – die er op reageerde.
Met vijf wachtten we Lieven op die heel laat in het donker binnenkwam. Blij dat hij binnen was terwijl er ongetwijfeld nog tientallen hun weg zochten in de donkere bossen. De cel vermiste personen zal zijn werk gehad hebben.
De consensus was dat 38 km perfect ging geweest zijn wegens de invallende duisternis en het te zware parcours. Misschien een tip voor volgend jaar. Dan geraken we misschien nog in de Vouwte, wat nu ook niet lukte en altijd de kers op de taart is. Volgende week dubbel!
Albert (verslag).
Plaats: Hertsberge.
Naam: 15de Bossen van Vlaanderen.
Afstand: 48 km.
Aanwezigen: Albert, Dirk, François, Lieven, Rudi DW, Rudy VW.
Iedereen die het hart op de juiste plaats en de zadel op de juiste hoogte heeft staan, weet dat dit een van de mooiste ritten uit onze MTB omgeving is en het is dan ook geen wonder dat er een massa volk op afkomt, zelfs al zijn de weergoden al een paar weken tegentjok en worden de paadjes altijd maar dieper en natter.
Zo ook op sinterklaasdag. Al klopte ons hartje vol verwachting, toen we door de gietende regen aan onze smurrietocht begonnen, was het toch met gemengde gevoelens. En deze gevoelens werden al dra op de proef gesteld. Het leek wel of al het slijk der aarde gecentraliseerd werd rond Hertsberge. Wat was da zeg. Zelden zo’n parcours gezien, laat staan gereden (of het zou Torhout moeten geweest zijn in onze begindagen). Ergens kijk je met respect naar Sven Nijs, Wellens en andere kleppers als ze weer eens onherkenbaar over de meet komen, nu waren alle mountainbikers die we tegenkwamen allemaal smerig, onderkoeld, humeurig, het beu en er was geen een die niet sakkerde of vloekte of die niet gevallen was (of het zou voor een keer Dirk moeten zijn) Ook de Rudy’s hebben de modder van zeer dicht gezien en wij (Swa, Albert en Lieven) als mindere goden hebben verschillende keren horizontaal gefietst zonder vooruit te geraken.
Van zodra we de eerste serieuze modderstrook aanvielen, spatte onze bende in twee groepen uiteen zodat er niet moest geforceerd worden om bij te blijven noch gewacht. Maar normaal ook want zo’n smurrie kan je enkel op je eigen tempo aanpakken.
Toch kozen we voor de 48 km, macho’s als we zijn. Normaal brengt dit geen problemen mee maar nu was eigenlijk niks normaal. Gezwoegd hebben we in Gods akkers en Gods velden, zoals nimmer voorheen. Maar toch was de modder bij momenten te berijden al koos je dan best voor de blubber stukken. Je derailleur protesteerde en je vitessen weigerden te verspringen en willen of niet, je moest van je fiets en te voet verder. Hoe ze het er vooraan van afbrachten weet ik niet, maar wij worstelden ons zo goed en zo kwaad mogelijk overal doorheen.
Na twee bevoorradingen met een warm theetje, kregen we weer een serieuze vlaage op ons nekke en toen was het genoeg. Swa had last van krampen en van zijn knie, stapte af en reed langs de baan terug naar af, gevolgd door Albert die er ook genoeg van had en hunkerde naar een half emmertje warm water. Lieven, filosoof van nature, kon nog glimlachen – of was het een grimas – en wou niet plooien.
In de tent met dat half emmertje water en wat warme lucht, kwamen we weer bij ons positieven. De naaktfoto’s die de tent versierden hadden wel geen enkele uitwerking: geen mens – of geen penis – die er op reageerde.
Met vijf wachtten we Lieven op die heel laat in het donker binnenkwam. Blij dat hij binnen was terwijl er ongetwijfeld nog tientallen hun weg zochten in de donkere bossen. De cel vermiste personen zal zijn werk gehad hebben.
De consensus was dat 38 km perfect ging geweest zijn wegens de invallende duisternis en het te zware parcours. Misschien een tip voor volgend jaar. Dan geraken we misschien nog in de Vouwte, wat nu ook niet lukte en altijd de kers op de taart is. Volgende week dubbel!
Albert (verslag).
1 december 2008
VTT te Hertsberge
Datum: Zaterdag 6 december 2008.
Plaats: Zaal Bulscampvelt, Wingensestraat 2, te Hertsberge-Oostkamp.
Naam: 15de Bossen van Vlaanderen.
Organisator: WTC Hertetrappers.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 26, 33, 38 en 45 km.
Inschrijving: Van 08.00 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,00 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Meer info op http://www.hertetrappers.be/pages/bossen-van-vlaanderen.php?lang=EN.
Plaats: Zaal Bulscampvelt, Wingensestraat 2, te Hertsberge-Oostkamp.
Naam: 15de Bossen van Vlaanderen.
Organisator: WTC Hertetrappers.
Federatie: BBR.
Afstand(en): 26, 33, 38 en 45 km.
Inschrijving: Van 08.00 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,00 EUR (met vergunning).
Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Meer info op http://www.hertetrappers.be/pages/bossen-van-vlaanderen.php?lang=EN.
Verslag VTT te Sint-Laureins
Datum: Zaterdag 22 november 2008.
Plaats: Sint-Laureins.
Naam: 15de VTT Dwars door het Krekengebied.
Afstand(en): 45 km.
Aanwezigen: François, Lieven en Stefaan.
Ik had me al helemaal voorbereid op een solo-rit. Sommigen waren op reis, anderen hadden werk- of sociale verplichtingen. En het aangekondigde weer zou beestig nat en koud worden. Maar blijkbaar lieten twee anderen zich inspireren door mijn pep-talk, en vonden dit eveneens een macht van een uitdaging. Zodat we met drie zotten (Stef, François en Lieven) vertrokken richting Sint Laureins. Toen we onze intrede maakten in de streek was al duidelijk dat de weergoden hier goed huis gehouden hadden. De sneeuw en hagel was hier gewoon op wegen en bermen blijven liggen! En we hadden de motor van de auto’s nog maar net afgelegd op de parking van de startplaats, of we werden getrakteerd op een hagelfestival. Terug in auto springen, en bui laten overwaaien dus. Eenmaal uitgeklaard zo snel mogelijk inschrijven, fiets op en wegwezen.
Vrij vlug rijden we al op een lange smalle voetgangers-strook. Naar de aard van de ondergrond heb je het raden, want je ziet het baantje quasi niet liggen door de witte deklaag. Kort hierop worden we lekker getrakteerd op een eerste modderweg. De beste taktiek wegens kloekste ondergrond blijkt te zijn om gewoon door de plassen te waden en te blijven stampen. Op bepaalde plaatsen zak ik in de plassen in tot aan de pedalen. Een nieuwe hagel- en sneeuwbui vergezelt ons terwijl we de ene na andere onverharde strook afwisselen met gewone weg. De wind komt zowat van alle kanten, nu eens onze compagnon, dan weer onze vijand. Het krekengebeid dat we doorkruisen in het grensgebied tussen Nederland en België, is bijwijlen wel idyllisch. Dat maakt heel veel goed.
Bij de bevoorrading aan zo’n 18 à 20 km (in Nederland) zijn alleen slijkduivels te zien, zwart van kop tot teen, het gezicht bijna onherkenbaar. Ik hijg. Na de souplesse van die eerste kilometers ben ik alleen nog in staat tot aanklampen, en zelfs dat loopt moeilijk. Het ritme ligt me gewoon te hoog. Stef belooft bij het vertrek om het wat kalmpjes aan te doen, en dan lukt het me net om ze bij te houden. Maar bij elk stuk met tegenwind verlies ik opnieuw terrein. Mijn bobijn is helemaal op, er zit niets meer in mijn kas. Ik geraak nog met moeite aan een 18 per uur. We zwanzen nog over Duvels, of ander lekkers van de avond ervoor, die nu hun zware tol zouden eisen. Maar zo erg heb ik het nooit meegemaakt, en gezien ik helemaal niet met zware kop startte, misschien enkel wat moe, geloof ik die piste niet echt. Ik vrees dat een doktersbezoek zich opdringt, want er moet toch echt wat aan de hand zijn met me. Aan een goei 30 km gooi ik de hand in de ring. Ik geraak voor geen meter vooruit, terwijl Stef en Soi nog kracht ten over hebben. Ik stel voor dat ik afsla voor de 35, en die op mijn gemak afhaspel, terwijl zij de complete 45 afwerken.
Vanaf nu sta ik er alleen voor. Tegenwind, lange modderstroken, en hobbelige wegen blijven aanslagen plegen op mijn fysische gesteldheid. Twee collega’s die me op een bepaald ogenblik inhalen roepen of ik geen pomp wil, omdat mijn band blijkbaar plat staat. Ik heb ergens plakkaatje gezien dat het maar zo’n 6 kilometer meer is tot eind, en ik wijt mijn traagheid eerder aan mijn eigen zwakte dan aan een band die half plat staat. Dus ik bedank. ‘k Zal wel op mijn tanden bijten. Toch, als een eenzame fietser me gezwind inhaalt langs de weg, en mijn laatste beetjes kracht ook beginnen wegkwijnen, ga ik aan de kant om mijn band te inspecteren. Het zou toch aangenaam zijn om die laatste kilometers een beetje comfortabeler uit te rijden. Ik sukkel zo’n 10 minuten met mijn mini-pompje, en ben al goed verkleumd als Stef en Soi me bijhalen. Ze hebben het in hun verlengstuk niet makkelijk gehad, en dringen aan dat ik toch eerst mijn band goed moet krijgen, want het zou nog een eindje zijn. Gelukkig krijgt een luchtbommetje van Soi wel leven in mijn band, en ze sturen me meteen voorop. Direct ben ik weer aan het rijden alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Ik haal weer de betere kadans zoals we ze gewoon zijn.
Op een rond punt aangekomen dicht bij het eindpunt vinden we plots geen bordjes meer. Even vragen aan de locals, en na een tweetal kilometer baan en aardeweg, vinden we terug aansluiting op het aangeduide parcours. Helemaal op het einde krijgen we nog een laatste grasstrook voor de kiezen die het laatste jus uit de benen haalt. Ik bijt op mijn tanden, maar ben intussen toch dermate leeg geraakt en mijn fiets weigert halsstarrig in laagste versnelling te gaan, waardoor ik opnieuw de teugels moet lossen.
Na een ellenlang stuk in deze ploetertoestand, stop ik even om eerst mijn energiereep aan te spreken. Dra vertrek ik weer. Stef en Soi zijn al uit het zicht verdwenen. Na deze hellestrook, genaamd “en nu ben ik het beu” bevindt zich eindelijk de ultieme bevrijding: de afspuitinstallatie. Ik haspel dit karweitje met ingetogen plezier af. Op de parking staan de fietsen van Stef en Soi al netjes op de auto gemonteerd. Stef en Soi zijn zich al aan het afdrogen als ik de kleedkamer binnenkom. Ik geniet volop van een knoken-verwarmende douche. Het is te zeggen, als ik de pijnlijk tintelende voeten en tenen buiten beschouwing laat.
Het suiker in de cola in de bar laat me nog wat beter tot levenden komen. Voorwaarts naar De Vouwte, waar enkele Grimbergens van het vat alle vezels terug van levenskracht voorzien. En ’s avonds kan ik het, slapend in de zetel, allemaal nog eens herbeleven. Schitterend was dit. Dank u aan de uitvinder van het wiel !
Lieven (verslag).
Plaats: Sint-Laureins.
Naam: 15de VTT Dwars door het Krekengebied.
Afstand(en): 45 km.
Aanwezigen: François, Lieven en Stefaan.
Ik had me al helemaal voorbereid op een solo-rit. Sommigen waren op reis, anderen hadden werk- of sociale verplichtingen. En het aangekondigde weer zou beestig nat en koud worden. Maar blijkbaar lieten twee anderen zich inspireren door mijn pep-talk, en vonden dit eveneens een macht van een uitdaging. Zodat we met drie zotten (Stef, François en Lieven) vertrokken richting Sint Laureins. Toen we onze intrede maakten in de streek was al duidelijk dat de weergoden hier goed huis gehouden hadden. De sneeuw en hagel was hier gewoon op wegen en bermen blijven liggen! En we hadden de motor van de auto’s nog maar net afgelegd op de parking van de startplaats, of we werden getrakteerd op een hagelfestival. Terug in auto springen, en bui laten overwaaien dus. Eenmaal uitgeklaard zo snel mogelijk inschrijven, fiets op en wegwezen.
Vrij vlug rijden we al op een lange smalle voetgangers-strook. Naar de aard van de ondergrond heb je het raden, want je ziet het baantje quasi niet liggen door de witte deklaag. Kort hierop worden we lekker getrakteerd op een eerste modderweg. De beste taktiek wegens kloekste ondergrond blijkt te zijn om gewoon door de plassen te waden en te blijven stampen. Op bepaalde plaatsen zak ik in de plassen in tot aan de pedalen. Een nieuwe hagel- en sneeuwbui vergezelt ons terwijl we de ene na andere onverharde strook afwisselen met gewone weg. De wind komt zowat van alle kanten, nu eens onze compagnon, dan weer onze vijand. Het krekengebeid dat we doorkruisen in het grensgebied tussen Nederland en België, is bijwijlen wel idyllisch. Dat maakt heel veel goed.
Bij de bevoorrading aan zo’n 18 à 20 km (in Nederland) zijn alleen slijkduivels te zien, zwart van kop tot teen, het gezicht bijna onherkenbaar. Ik hijg. Na de souplesse van die eerste kilometers ben ik alleen nog in staat tot aanklampen, en zelfs dat loopt moeilijk. Het ritme ligt me gewoon te hoog. Stef belooft bij het vertrek om het wat kalmpjes aan te doen, en dan lukt het me net om ze bij te houden. Maar bij elk stuk met tegenwind verlies ik opnieuw terrein. Mijn bobijn is helemaal op, er zit niets meer in mijn kas. Ik geraak nog met moeite aan een 18 per uur. We zwanzen nog over Duvels, of ander lekkers van de avond ervoor, die nu hun zware tol zouden eisen. Maar zo erg heb ik het nooit meegemaakt, en gezien ik helemaal niet met zware kop startte, misschien enkel wat moe, geloof ik die piste niet echt. Ik vrees dat een doktersbezoek zich opdringt, want er moet toch echt wat aan de hand zijn met me. Aan een goei 30 km gooi ik de hand in de ring. Ik geraak voor geen meter vooruit, terwijl Stef en Soi nog kracht ten over hebben. Ik stel voor dat ik afsla voor de 35, en die op mijn gemak afhaspel, terwijl zij de complete 45 afwerken.
Vanaf nu sta ik er alleen voor. Tegenwind, lange modderstroken, en hobbelige wegen blijven aanslagen plegen op mijn fysische gesteldheid. Twee collega’s die me op een bepaald ogenblik inhalen roepen of ik geen pomp wil, omdat mijn band blijkbaar plat staat. Ik heb ergens plakkaatje gezien dat het maar zo’n 6 kilometer meer is tot eind, en ik wijt mijn traagheid eerder aan mijn eigen zwakte dan aan een band die half plat staat. Dus ik bedank. ‘k Zal wel op mijn tanden bijten. Toch, als een eenzame fietser me gezwind inhaalt langs de weg, en mijn laatste beetjes kracht ook beginnen wegkwijnen, ga ik aan de kant om mijn band te inspecteren. Het zou toch aangenaam zijn om die laatste kilometers een beetje comfortabeler uit te rijden. Ik sukkel zo’n 10 minuten met mijn mini-pompje, en ben al goed verkleumd als Stef en Soi me bijhalen. Ze hebben het in hun verlengstuk niet makkelijk gehad, en dringen aan dat ik toch eerst mijn band goed moet krijgen, want het zou nog een eindje zijn. Gelukkig krijgt een luchtbommetje van Soi wel leven in mijn band, en ze sturen me meteen voorop. Direct ben ik weer aan het rijden alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Ik haal weer de betere kadans zoals we ze gewoon zijn.
Op een rond punt aangekomen dicht bij het eindpunt vinden we plots geen bordjes meer. Even vragen aan de locals, en na een tweetal kilometer baan en aardeweg, vinden we terug aansluiting op het aangeduide parcours. Helemaal op het einde krijgen we nog een laatste grasstrook voor de kiezen die het laatste jus uit de benen haalt. Ik bijt op mijn tanden, maar ben intussen toch dermate leeg geraakt en mijn fiets weigert halsstarrig in laagste versnelling te gaan, waardoor ik opnieuw de teugels moet lossen.
Na een ellenlang stuk in deze ploetertoestand, stop ik even om eerst mijn energiereep aan te spreken. Dra vertrek ik weer. Stef en Soi zijn al uit het zicht verdwenen. Na deze hellestrook, genaamd “en nu ben ik het beu” bevindt zich eindelijk de ultieme bevrijding: de afspuitinstallatie. Ik haspel dit karweitje met ingetogen plezier af. Op de parking staan de fietsen van Stef en Soi al netjes op de auto gemonteerd. Stef en Soi zijn zich al aan het afdrogen als ik de kleedkamer binnenkom. Ik geniet volop van een knoken-verwarmende douche. Het is te zeggen, als ik de pijnlijk tintelende voeten en tenen buiten beschouwing laat.
Het suiker in de cola in de bar laat me nog wat beter tot levenden komen. Voorwaarts naar De Vouwte, waar enkele Grimbergens van het vat alle vezels terug van levenskracht voorzien. En ’s avonds kan ik het, slapend in de zetel, allemaal nog eens herbeleven. Schitterend was dit. Dank u aan de uitvinder van het wiel !
Lieven (verslag).
Abonneren op:
Posts (Atom)