Datum: Zondag 19 december 2010.
Plaats: Sportcomplex 'Molenhoek', Herenweg 11, Westkapelle.
Naam: 1ste Wacky toertocht.
Organisator: Wacky Racers.
Federatie: VBR.
Afstand(en): 25, 42 en 55 km.
Inschrijving: Van 08.00 tot 12.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,50 EUR (met vergunning). Afspraak om 08.25 uur (vertrek ten laatste om 08.30 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist) met de fiets!
Meer info op http://www.wackyracers.be/event.php?event=238.
14 december 2010
10 december 2010
VTT te Hertsberge
Plaats: Zaal 'Bulscampvelt', Wingensestraat 2, Hertsberge/Oostkamp.
Naam: 17de Bossen van Vlaanderen.
Organisator: WTC Hertetrappers.
Federatie: VBR.
Afstand(en): 26, 33, 38 en 45 km.
Inschrijving: Van 08.00 tot 14.00 uur. 4,00 EUR (zonder vergunning) - 2,50 EUR (met vergunning). Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
7 december 2010
Verslag lokale rit
Datum: Zaterdag 4 december 2010.
Plaats: Knokke-Heist.
Afstand(en): 40 km.
Aanwezigen: Kris en Lieven.
Dolle winterpret
Maar de minitocht slaagt toch, ik raak thuis zonder schuivers. De twijfel houdt aan: zal ik nu toch zo koppig zijn en rijden (remembrance of last year’s wacky’s), of thuis blijven en andere nuttige dingen doen? Mijn balans helt tijdens rustig middagmaal steeds verder over naar drive (of ‘overdrive’?) ! Toch maar vluchtig laatste check maken op de blog, en wat lees ik daar? Dat crazy Kris op de valreep ook te kennen gaf absoluut naar buiten te willen. Niet meer getreuzeld dus: de gort op! Twee paar kousen bovenop elkaar in de schoenen en overtrekjes errond, de windstopper-handschoentjes lekker aangevuld met de skioverhandschoenen, een collant onder de lange broek, een drietal lagen onder de regenjas, en daarmee zullen we het wel kunnen stellen, zeker?
Kris staat al lichtjes af te koelen op de parking, stipt op tijd. Zodra ik erbij kom, enmeld dat er geen anderen te verwachten zijn, willen we zo snel mogelijk vertrekken. Het parcours bepalen is natuurlijk het moeilijkste. Ik stel voor om de riante Polderroute te rijden. Komen we sowieso in prachtige gevarieerde landschappen. Kris gaat akkoord: let’s see waar het berijdbaar is en waar niet. We starten over Heldenplein naar dijk. Deze ligt flink volbesneeuwd, maar blijkt toch berijdbaar zolang je maar rijdt op verse niet-opgehoopte sneeuw. De ondergrond remt wel flink af en bijwijlen is het hard poer geven. Het wordt dus zeker geen snelheidswedstrijdje. Mijn tochtje ‘maximaal genieten’ komt eraan. Nu en dan wordt een mens toch verrast door een kleine ophoping, wat direct een zacht-zand-gevoel met dito schuivergevoel geeft. We bekwamen ons langzamerhand in deze rijstijl en letten des te aandachtiger op de ideale rijlijnen. Als je die te pakken hebt is het best aangenaam en vlotjes rijden in gezapig haalbaar tempo. Eens voorbij casino gaan we terug de grote baan op richting Oosthoek, en ook op deze wegen valt het best mee. Hoewel alle fietspaden ondergesneeuwd liggen. Maar ’t is mooi, ’t is leuk fris zonder echt koud te worden, en droog want geen sneeuwval meer. Voorbij Oosthoek proberen we in de Hazegrasstrat opnieuw het fietspad aan te snijden. De kleine sneeuwvrije linten op de rijbaan, getrokken door de auto’s, zijn maar net voldoende voor de passage van één auto per keer, dus niet geschikt voor fiets én auto. Helaas rijden we ons op een bepaald moment compleet vast in opgehoopte sneeuw, en we hebben echt geen enkel alternatief meer: het wordt rijden op de baan vanaf hier. Maar toeval wil dat nadars vanaf hier de weg voor auto’s verhinderen. Een goeie honderd meters voor ons rijdt een eenzame tractor, en that’s it! Geen auto’s meer langs Hazegras tegengekomen.
Het tweede lesje behendigheidsrijden is bij deze wis en zeker gestart. Een ongenadige zijwind tussen 5 à 7 beaufort blaast je telkens weer van je sokken. Dit wil zeggen dat je keer voor keer uit de gevolgde sneeuwsporen scheef wordt weggeblazen. Je belandt tegen een opstaande rand van een bandenspoor, je vertraagt immens tot bijna stilstand, en het vergt alle spierkracht om je op het naastliggende spoor weer recht te kunnen houden. En zo gaat het telkens verder, van spoor naar spoor telkens opzij, tot je er weer in slaagt om met een zware ommezwaai naar rechts te gaan, waarna de vicieuze cirkel opnieuw kan beginnen. Wie hier niet voelt dat er leven in je zit, temidden van deze primitieve strijd met de natuurelementen, is nu al lang gestorven.
Het fietspaadje linksweg volgen op het einde van de Hazegrasstraat is geen sinecure. Kris gaat er relatief vlotjes over, maar bij mij zit er toch flink wat schrik in. Onder de dunne laag opgewaaide stuifsneeuw ligt een duidelijk voelbare en zichtbare oneffen ijslaag. Dubbel goed uitkijken waar je rijdt, dus. Maar Kris wacht uiterst netjes op het einde van het weggetje, en samen slaan we richting Sint Anna in. We komen een eerste verlaten voertuig tegen op deze sneeuwweg. En vijftig meter verder zien we er eentje stilstaan met wat volk errond. Het vermoeden komt uit: ’t is er inderdaad eentje met miserie! De Smart automatic blijft zo fel naar rechts draaien om links de gracht te vermijden, dat hij zich telkens in de rechtse berm vastrijdt, waarna hij terug wegzakt richting (o fear!) gracht… Zijn kennissen smeken overtuigend onze hulp af om het autootje te helpen duwen richting ‘veilige weg’. We weigeren niet, sports- and gentlemen as we are. Ondanks het volgehouden geklungel van de chauffeur krijgen we hem uiteindelijk toch ‘on better grounds’. Met vernieuwde kracht en enthousiasme kan ik het niet laten even de Rocky-passage (armpjes in de lucht) na te doen. Dit is lol! De tegenwind probeert ons gezicht zowat aan flarden te rafelen, maar we geven geen krimp. Meter na meter verslaan we de weg. Een zeer gladde passage doet Kris zijn fiets even van onder zijn voeten slaan, maar zijn alertheid houdt hem toch rechtop. Er is meer list en gladheid nodig om ons ten val te brengen! Na St Anna volgt nu uiteraard de vaart naar Damme. Serieus lang stuk tegenwind. Ik haal amper 17 km/u, maar versaag niet. Helaas is in het wiel rijden in deze omstandigheden totaal onmogelijk: je moet echt je eigen spoor volgen. Hoe vermoeidend het ook is, ik kan het niet nalaten op gegeven moment te opperen “ en te weten dat Breugel over dit soort landschappen zo’n schone landschappen maakte’. En wij staan (rijden) er gewoon op te kijken! De ganse baan tot Damme houdt Kris zich wat in, maar hij heeft duidelijk kloekere fietsbenen. De stroeve remmende ondergrond gepaard met tegenwind sloopt me meer dan hem. Nu en dan placeert hij dan ook een mini-ontsnapping. Om zich uit te leven. Maar erg beleefd en vriendelijk wacht hij elke keer tot ik hem bijhaal. Fijn zo!
De afslag naar Moerkerke laten we voor wat ze waard is: beginnende klamme voeten dwingen me zachtjes rechtdoor op de baan naar Damme. Een eenzame wandelaar aan de sifon haalt zijn kaart boven. Waarschijnlijk op zoek naar vrienden (die hij niet heeft)?
Vanuit Damme volgen we wel weer de klassieke Polderroute. De tegenwind maakt plaats voor zijwind, en dat rijdt een stuk vlotter. We zweven nu bijna gezwind over het geruimde fietspad. Na Veldzicht gaan we rechts richting waterstationnetje, achterwind vol in de rug. Ik voel me nu dermate goed, en heb zo’n lekker spoor gevonden, dat ik mijn snelheid meer en meer opdrijf. Op momenten rijd ik op lintjes asfalt tussen de sneeuwstroken door aan een flinke 30 km/u zonder dat het me deert. Super! Kris is nu wat voorzichtiger en komt op iets lichter tempo achterna. Eenmaal langs de Stinker ern Blinker proberen we opnieuw zo goed en zo kwaad mogelijk nog een kloek tempo te halen. Als ze zeggen dat we zot zijn, zijn we zeker niet de enigen geweest: hier liggen nog wel wat dikkebandensporen. Kris is weer de meerdere in deze passage, maar ik krijg hem wel meteen tot stilstand als ik mijn keel efkens goed openzet. Tijd voor een enige Breugeliaanse gsmfoto met de kerk van Ramskapelle op de achtergrond. Bij Willy aangekomen maakt Kris de uniekste introductie die je na een sneeuwtocht zonder vallen kunt meemalen. We zijn voorlopig de enige bezoekers, dus er zijn gelukkig geen getuigen. De binnenpretjes zijn er niet minder om. We houden een uiterst verstandige en verkwikkende theesessie als eerste consumptie (eentje ijskoud, eentje warm). Voor de tweede versnapering besluiten we na een studie van de kaart voor het betere werk: Rochefort 10! De babbel is uiterst gezellig en gevarieerd, de ontdooiing van klamme voetjes (bij mij toch) doet deugd. Intussen genieten we volop van de opbouw van sneeuwman-op-hoog-voetstuk van de overbuur. Nog een tweede Rochefort maakt dat we bijna weer op pad kunnen. We kunnen de zin om huiswaarts te keren nog net parreren met een simpel pintje als afsluiter, maar dan moeten we er toch aan toegeven: ‘the lone way home is awaiting’. Ik krijg weer een boost zoals tussen Damme en de Blinker, en vlieg er als een hazewind vandoor. Mijn molentje draait heerlijk. Sneeuw en ijsstroken ontwijk ik als een volleerde sneeuwvreter. In Heist gearriveerd kijk ik vertwijfeld achterom: Kris is toch gevolgd, hé ? Maar ik zie hem niet meer … Ik heb ’s avonds een machtig tukstje gedaan in mijn warm zeteltje onder prima fleeceje. Zou Kris ook nog dat ultiem genotsmoment meegemaakt hebben?
Lieven (verslag).
Plaats: Knokke-Heist.
Afstand(en): 40 km.
Aanwezigen: Kris en Lieven.
Dolle winterpret
Vandaag is de dag van de Grote Schifting. Er zijn er die van sneeuw en koude houden en het heroisch vinden om de bitterste toestanden te trotseren. Anderen houden meer van de zon en bruine basten. De eerste categorie wordt door de tweede allicht gecatalogeerd als ‘pertinente zotten’. Van de tweede categorie zullen de eersten vinden dat zij het predikaat ‘strandjeanetten’ oververdiend vinden.
Mais bon, op bewuste sneeuwdag ontmoeten Dirk en ondergetekende elkaar ’s morgens nog op de fiets. Dirk geeft direct te kennen toch niet geïnteresseerd te zijn. Oei, en hij was tot dan ongeveer de enige kandidaat waarop ik dacht te kunnen rekenen. Met gemengde gevoelens rij ik verder naar huis. Op het achterrek een zak van 25 kg strooizout op de stadsfiets, losjesweg gedrapeerd op steuntje en fietszak. Hopelijk valt de zak er niet af, want het was al klein huzarenstukje om die er op te krijgen. En waar je moet stoppen heb je al niet veel vaste grond, noch onder de voet, noch onder de band.
Kris staat al lichtjes af te koelen op de parking, stipt op tijd. Zodra ik erbij kom, enmeld dat er geen anderen te verwachten zijn, willen we zo snel mogelijk vertrekken. Het parcours bepalen is natuurlijk het moeilijkste. Ik stel voor om de riante Polderroute te rijden. Komen we sowieso in prachtige gevarieerde landschappen. Kris gaat akkoord: let’s see waar het berijdbaar is en waar niet. We starten over Heldenplein naar dijk. Deze ligt flink volbesneeuwd, maar blijkt toch berijdbaar zolang je maar rijdt op verse niet-opgehoopte sneeuw. De ondergrond remt wel flink af en bijwijlen is het hard poer geven. Het wordt dus zeker geen snelheidswedstrijdje. Mijn tochtje ‘maximaal genieten’ komt eraan. Nu en dan wordt een mens toch verrast door een kleine ophoping, wat direct een zacht-zand-gevoel met dito schuivergevoel geeft. We bekwamen ons langzamerhand in deze rijstijl en letten des te aandachtiger op de ideale rijlijnen. Als je die te pakken hebt is het best aangenaam en vlotjes rijden in gezapig haalbaar tempo. Eens voorbij casino gaan we terug de grote baan op richting Oosthoek, en ook op deze wegen valt het best mee. Hoewel alle fietspaden ondergesneeuwd liggen. Maar ’t is mooi, ’t is leuk fris zonder echt koud te worden, en droog want geen sneeuwval meer. Voorbij Oosthoek proberen we in de Hazegrasstrat opnieuw het fietspad aan te snijden. De kleine sneeuwvrije linten op de rijbaan, getrokken door de auto’s, zijn maar net voldoende voor de passage van één auto per keer, dus niet geschikt voor fiets én auto. Helaas rijden we ons op een bepaald moment compleet vast in opgehoopte sneeuw, en we hebben echt geen enkel alternatief meer: het wordt rijden op de baan vanaf hier. Maar toeval wil dat nadars vanaf hier de weg voor auto’s verhinderen. Een goeie honderd meters voor ons rijdt een eenzame tractor, en that’s it! Geen auto’s meer langs Hazegras tegengekomen.
Het tweede lesje behendigheidsrijden is bij deze wis en zeker gestart. Een ongenadige zijwind tussen 5 à 7 beaufort blaast je telkens weer van je sokken. Dit wil zeggen dat je keer voor keer uit de gevolgde sneeuwsporen scheef wordt weggeblazen. Je belandt tegen een opstaande rand van een bandenspoor, je vertraagt immens tot bijna stilstand, en het vergt alle spierkracht om je op het naastliggende spoor weer recht te kunnen houden. En zo gaat het telkens verder, van spoor naar spoor telkens opzij, tot je er weer in slaagt om met een zware ommezwaai naar rechts te gaan, waarna de vicieuze cirkel opnieuw kan beginnen. Wie hier niet voelt dat er leven in je zit, temidden van deze primitieve strijd met de natuurelementen, is nu al lang gestorven.
De afslag naar Moerkerke laten we voor wat ze waard is: beginnende klamme voeten dwingen me zachtjes rechtdoor op de baan naar Damme. Een eenzame wandelaar aan de sifon haalt zijn kaart boven. Waarschijnlijk op zoek naar vrienden (die hij niet heeft)?
Vanuit Damme volgen we wel weer de klassieke Polderroute. De tegenwind maakt plaats voor zijwind, en dat rijdt een stuk vlotter. We zweven nu bijna gezwind over het geruimde fietspad. Na Veldzicht gaan we rechts richting waterstationnetje, achterwind vol in de rug. Ik voel me nu dermate goed, en heb zo’n lekker spoor gevonden, dat ik mijn snelheid meer en meer opdrijf. Op momenten rijd ik op lintjes asfalt tussen de sneeuwstroken door aan een flinke 30 km/u zonder dat het me deert. Super! Kris is nu wat voorzichtiger en komt op iets lichter tempo achterna. Eenmaal langs de Stinker ern Blinker proberen we opnieuw zo goed en zo kwaad mogelijk nog een kloek tempo te halen. Als ze zeggen dat we zot zijn, zijn we zeker niet de enigen geweest: hier liggen nog wel wat dikkebandensporen. Kris is weer de meerdere in deze passage, maar ik krijg hem wel meteen tot stilstand als ik mijn keel efkens goed openzet. Tijd voor een enige Breugeliaanse gsmfoto met de kerk van Ramskapelle op de achtergrond. Bij Willy aangekomen maakt Kris de uniekste introductie die je na een sneeuwtocht zonder vallen kunt meemalen. We zijn voorlopig de enige bezoekers, dus er zijn gelukkig geen getuigen. De binnenpretjes zijn er niet minder om. We houden een uiterst verstandige en verkwikkende theesessie als eerste consumptie (eentje ijskoud, eentje warm). Voor de tweede versnapering besluiten we na een studie van de kaart voor het betere werk: Rochefort 10! De babbel is uiterst gezellig en gevarieerd, de ontdooiing van klamme voetjes (bij mij toch) doet deugd. Intussen genieten we volop van de opbouw van sneeuwman-op-hoog-voetstuk van de overbuur. Nog een tweede Rochefort maakt dat we bijna weer op pad kunnen. We kunnen de zin om huiswaarts te keren nog net parreren met een simpel pintje als afsluiter, maar dan moeten we er toch aan toegeven: ‘the lone way home is awaiting’. Ik krijg weer een boost zoals tussen Damme en de Blinker, en vlieg er als een hazewind vandoor. Mijn molentje draait heerlijk. Sneeuw en ijsstroken ontwijk ik als een volleerde sneeuwvreter. In Heist gearriveerd kijk ik vertwijfeld achterom: Kris is toch gevolgd, hé ? Maar ik zie hem niet meer … Ik heb ’s avonds een machtig tukstje gedaan in mijn warm zeteltje onder prima fleeceje. Zou Kris ook nog dat ultiem genotsmoment meegemaakt hebben?
Lieven (verslag).
1 december 2010
VTT te Sint-Joris
Wij rijden een lokale rit! Start om 13.30 uur!
Datum: Zaterdag 4 december 2010.
Plaats: Parochiezaal 'Sinjo', Lattenklieversstraat 28, Sint-Joris/Beernem.
Naam: 18de VTT De Lattenkliever.
Organisator: WTC Sint-Joris.
Federatie: VBR.
Afstand(en): 30, 35, 43 en 48 km.
Inschrijving: Van 08.30 tot 14.00 uur. 3,50 EUR (zonder vergunning) - 2,50 EUR (met vergunning). Afspraak om 12.00 uur (vertrek ten laatste om 12.15 uur!) op de parking ter hoogte van café Albatros (Knokkestraat 26, 8301 Knokke-Heist).
Abonneren op:
Posts (Atom)