Na een lange zomerstop, en dus met de benen vol goesting, meldden zich negen bikers present voor de eerste VTT-rit van het nieuwe winterseizoen (al zal het mooie najaars weertje daar zeker ook wel toe bijgedragen hebben). Onder hen twee nieuwelingen: Piet en Pierre (nee, de 2de is geen franse broer van de eerste. Maar wel een belg met een franse naam en engelse roots die zich bovendien soms uitgeeft voor Nederlander. Kortom, naar gelang voor wat-het-hem-beste-uitkomt past hij z’n identiteit aan). De anderen, de anciens dus, waren Kris, Rik, Stef, Albert, Patrick, Dirk en Rudy. Aangekomen in Aalter-Brug was het nog een half uurtje wachten op RVW, die ons beloofd heeft om een GPS onder de kerstboom te vragen . Een blijkbaar vernieuwd parcours bracht ons al vlug in een bosje waar een afgebakend, technisch stukje was uitgestippeld. Meteen goed voor de eerste valpartij van het seizoen. Deze heugelijke gebeurtenis viel Patrick te beurt (goed voor een tornée op het soupeetje), alhoewel hij kort daarop werd gevolgd door Dirk en Rudy. Dirk, die ei zo na met z’n hoofd tegen een ferme boomstam terecht kwam, maakte een slipper in de mulle bosgrond en Rudy kantelde vanuit nagenoeg stilstand omver, recht in een hoop kastanjebolsters. Enkele egels kwamen hem al direkt begroeten. Toen bij een volgende technisch stukje, met korte draaitjes en smalle doorgangen, Dirk met z’n stuur achter een jong boompje (een groen blaadje) bleef haperen maakte hij voor de tweeds keer op korte tijd kennis met de oostvlaamse bodem. Reken daar ook nog enkele wegvergissingen bij en we kunnen spreken van een chaotische start. Maar de rest van de rit maakte veel goed. Er werd zowaar aan een aanvaardbaar, maar toch goed tempo gereden waardoor de hele bende mooi samen bleef tot aan de bevoorrading (een eerste Red Bull-stop niet meegerekend). Spijs en drank werden gezellig in groep verorberd en de bende zette zich opnieuw in beweging voor de nog resterende 25 kms. Even zag het er naar uit dat de rit in groep zou afgewerkt worden, maar dat was maar schijn. Kort na de bevoorrading sloop er wat nervositeit in de groep en een 5-tal km verder was het hek van de dam. Na een eerste versnelling van Kris en Rik, waren het Rudy, Piet en Dirk die attent reageerden. Stef had zich laten verrassen en geraakte op een smal paadje niet voorbij een breed uitvallende voorligger. Geen nood, in het Drongengoed gaf Kris te kennen even te wachten op de achterkomers. Daarvan wilde Dirk gebruik maken om een vlugge plaspause in te lassen, maar eenmaal afgestapt, reden de anderen plotseling, als door een wesp gestoken, toch het bos weer in. Stef, dat tijdens de korte tempovertraging weer was komen aansluiten, was de daaropvolgende kilometers een mikpunt voor Dirk. Na een lange achtervolging zat hij Stef op de hielen, maar net op het moment van de aansluiting ging hij voor de derde maal onderuit in een bocht. Ondertussen had vooraan Kris het tempo nog wat opgedreven en enkel Rik kon hem nog volgen. Ondanks moedige pogingen van Rudy, verdween het tweetal langzaam uit z’n vizier. Patrick, Albert en Pierre hadden ondertussen al lang besloten gezamenlijk de rit uit te rijden. Dirk, die na z’n val opnieuw aansluiting had gekregen, Stef en Piet hielden er een strak tempo op na, maar de rode stip in de verte, dewelke Rudy moest voorstellen, kwam niet meer dichterbij. Door het hoge tempo in de laatste 20 kilometers hadden we in feite nog weinig oog voor het mooie parcours dat in het tweede deel van de rit grotendeels door het prachtige Drongengoed liep. Shame on us ! In het parochiezaaltje aangekomen werd het “wasslunstje” bovengehaald (door sommigen) en met een teiltje water werd het stof weggespoeld. De warme herftszon dwong ons om nog een paar pintjes op het plaatselijke geïmproviseerde terras te nuttigen. Dat sommigen nog steeds hun koers-schoenen aan hadden deerden ons niet. Het maakte een mooie namiddag compleet.
Dirk.
