De rit van vorig jaar zat bij iedereen nog fris in het geheugen, dus de organisatoren konden ons moeilijk verrassen. Tenzij ze met een volledig nieuw parcours zouden uitpakken. Maar al snel ondervonden Marc, Stef, François, Pierre en Dirk dat dit niet het geval was. Dus een lange aanloop naar de Lembeekse bossen was het eerste dat we onder de wielen geschoven kregen. Daarna een lang, heerlijk stuk bos en na 15 km reeds een bevoorrading. Niets nieuws dus. Het tweede deel van de rit verliep even vlot en zonder incidenten. De windstille namiddag en het relatief goed bereidbaar parcours (ondanks de regen van de laatste dagen/weken) zorgden ervoor dat we al vlug de tweede bevoorrading bereikten. Eventjes was er twijfel bij François of hij zijn rantsoen zou ophalen aan de overkant in het oudmannen-huis, maar hij besloot nog een paar jaar te wachten. We zetten ons dus in de garage aan een ge-improviseerd terrastafel en genoten van wat aangeboden zoetigheid. Het gaf ons de gelegenheid om enkele straffe verhalen van de vorige rit (Kleit) te horen te krijgen uit de mond van de acteurs, zijnde Stef, François, Pierre en Marc. Zo kwamen we te weten dat François zich tegenwoordig specialiseert in het uitdiepen van grachten en dat Marc zich nu verdiept in de studie van micro-organismen onder water. Voordat we vertrokken wisten we de vrouw des huizes nog te vertellen dat haar vent, die aan de eerste bevoorrading van dienst was, al serieus "door de neus" was. Ze is dat blijkbaar gewend, want het ijzeren kader van de garagepoort was al voorzien van geel-zwarte linten, zodat manlief er met z'n zatte kop niet zou tegen lopen. "Liefde is...."
Met deze wijsheid in gedachten sprongen we op de fiets voor de laatste etappe. Het zag er naar uit dat dit een rit zou worden zonder anekdotes, maar in extremis wist Pierre ons alsnog te verrassen. Op een brede grintweg zette Stef zich op kop en de rest van ons vijftal slingerde zich in zijn spoor aan een hoog tempo rond de vele putten en plassen. Pierre slingerde blijkbaar net iets te veel naar rechts en een gesmoorde kreet deed ons, vooraan, meteen het ergste vermoeden. Enkel François was getuige van de fantastische duik in de gracht. Hij hield er dan ook een hevige buikpijn van het lachen aan over. De schade bij Pierre was beperkt tot enkele natte voeten en dito broek. Gelukkig was de meet in zicht ! Bij de zoektocht naar de douches belandde Pierre nog (al dan niet bewust ?) in de dameskleedkamer. Wie opnieuw een gesmoorde kreet verwachtte was eraan voor de moeite. Blijkbaar zijn de vrouwen tegenwoordig meer gewend dan een natte broek !
verslag: Dirk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten