Datum: Zaterdag 6 december 2008.
Plaats: Hertsberge.
Naam: 15de Bossen van Vlaanderen.
Afstand: 48 km.
Aanwezigen: Albert, Dirk, François, Lieven, Rudi DW, Rudy VW.
Iedereen die het hart op de juiste plaats en de zadel op de juiste hoogte heeft staan, weet dat dit een van de mooiste ritten uit onze MTB omgeving is en het is dan ook geen wonder dat er een massa volk op afkomt, zelfs al zijn de weergoden al een paar weken tegentjok en worden de paadjes altijd maar dieper en natter.
Zo ook op sinterklaasdag. Al klopte ons hartje vol verwachting, toen we door de gietende regen aan onze smurrietocht begonnen, was het toch met gemengde gevoelens. En deze gevoelens werden al dra op de proef gesteld. Het leek wel of al het slijk der aarde gecentraliseerd werd rond Hertsberge. Wat was da zeg. Zelden zo’n parcours gezien, laat staan gereden (of het zou Torhout moeten geweest zijn in onze begindagen). Ergens kijk je met respect naar Sven Nijs, Wellens en andere kleppers als ze weer eens onherkenbaar over de meet komen, nu waren alle mountainbikers die we tegenkwamen allemaal smerig, onderkoeld, humeurig, het beu en er was geen een die niet sakkerde of vloekte of die niet gevallen was (of het zou voor een keer Dirk moeten zijn) Ook de Rudy’s hebben de modder van zeer dicht gezien en wij (Swa, Albert en Lieven) als mindere goden hebben verschillende keren horizontaal gefietst zonder vooruit te geraken.
Van zodra we de eerste serieuze modderstrook aanvielen, spatte onze bende in twee groepen uiteen zodat er niet moest geforceerd worden om bij te blijven noch gewacht. Maar normaal ook want zo’n smurrie kan je enkel op je eigen tempo aanpakken.
Toch kozen we voor de 48 km, macho’s als we zijn. Normaal brengt dit geen problemen mee maar nu was eigenlijk niks normaal. Gezwoegd hebben we in Gods akkers en Gods velden, zoals nimmer voorheen. Maar toch was de modder bij momenten te berijden al koos je dan best voor de blubber stukken. Je derailleur protesteerde en je vitessen weigerden te verspringen en willen of niet, je moest van je fiets en te voet verder. Hoe ze het er vooraan van afbrachten weet ik niet, maar wij worstelden ons zo goed en zo kwaad mogelijk overal doorheen.
Na twee bevoorradingen met een warm theetje, kregen we weer een serieuze vlaage op ons nekke en toen was het genoeg. Swa had last van krampen en van zijn knie, stapte af en reed langs de baan terug naar af, gevolgd door Albert die er ook genoeg van had en hunkerde naar een half emmertje warm water. Lieven, filosoof van nature, kon nog glimlachen – of was het een grimas – en wou niet plooien.
In de tent met dat half emmertje water en wat warme lucht, kwamen we weer bij ons positieven. De naaktfoto’s die de tent versierden hadden wel geen enkele uitwerking: geen mens – of geen penis – die er op reageerde.
Met vijf wachtten we Lieven op die heel laat in het donker binnenkwam. Blij dat hij binnen was terwijl er ongetwijfeld nog tientallen hun weg zochten in de donkere bossen. De cel vermiste personen zal zijn werk gehad hebben.
De consensus was dat 38 km perfect ging geweest zijn wegens de invallende duisternis en het te zware parcours. Misschien een tip voor volgend jaar. Dan geraken we misschien nog in de Vouwte, wat nu ook niet lukte en altijd de kers op de taart is. Volgende week dubbel!
Albert (verslag).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten