De ijsvorst had na amper één week regeren zijn drastische verkiezingsbeloftes al waargemaakt. Met één pennentrek werd beslist dat de vettige Vlaamse klei vervangen wordt door een grillige, hard bevroren poldergrond. Een maatregel dat de vier Zwilly's (Stef, François, Pierre en Dirk) de ganse 50 kilometer durende smokkeltocht zal parten spelen. Niet omdat het niet plezant rijden is op een harde ondergrond - met bovendien een aangename winterzon in een staalblauwe lucht - maar wel omdat het constant uitkijken was voor keiharde vervroren speuren én, daar waar de zon vrij spel had, verraderlijke ontdooide en bijgevolg gladde bovenlagen.
Stef mocht de spits afbijten: net voorbij Lapscheure raakte hij op een boerenwegel met z'n voorwiel in zo'n bevroren spoor en smakte tegen de grond. Gelukkig zonder erg en dus vond Pierre het nodig om zijn voorbeeld te volgen. Wat verder, bij het binnenrijden van Hoeke, koos Pierre net die ene gladde ijsplaat uit om de lapscheurse polders te verlaten en...patat, weer op z'n muile ! Gelukkig opnieuw zonder averij en met de (enige) bevoorrading in zicht steeg het verlangen naar een lekkere warme kop thee. Na de bevoorrading ging het via Oostkerke naar Damme. Maar niet vooraleer ook Dirk zijn duit in het tuimelzakje had gedaan. De diepe bevroren groeven in het weggetje naast de Stinker (of is het de Blinker? - moeilijk uit te maken wegens bevroren) dwongen hem tot een duik over het stuur.
Hij kwam op z'n linker schouder terecht wat hem tot op heden nog steeds parten speelt. Met nu nog slechts 10 km te gaan zag het er naar uit dat François de rit zou afsluiten als enige rechtgebleven Zwilly. Van een primeur gesproken ! Hij vond geen betere manier om dat te vieren dan na de rit, in de kantine (waar we vele gekende gezichten waarnamen), zijn vol glas bier om te stoten. En zo werd hij toch nog een klein beetje lid van de dagclub der stuntelaars !
verslag: Dirk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten