Plaatselijke rit 11 feb. 2017

Een dun sneeuwtapijt lag 's morgens uitgespreid over de Vlaamse polders en ondanks de positieve 2°C dwarrelden er toch kleine sneeuwvlokken uit de grijze lucht. Voldoende argumenten dus om ons te doen twijfelen aan een deelname aan de Poldertocht vanuit Sint-Kruis. Neen, dus ! Er werd geopteerd voor een plaatselijke rit naar Breskens. Ondanks andere voorspellingen op de buienradar was het nog steeds licht aan het sneeuwen toen Pierre, Rudi W, Rudy VW en Dirk hun schuilplaats onder de viaduct verlieten. Rudy VW wou absoluut z'n nieuwe wintermuts te kijk zetten en had daarom (expres?) z'n helm vergeten. Via de E.Hielstraat (voor een korte helm-stop) reden we naar de Zeedijk waar, ter hoogte van Knokke, Stef ons groepje vervolledigde. Via de zwinbosjes, de Oosthoek en het Hazegras reden we naar Retrachement. Met Cadzand in zicht ging het tempo de hoogte in waardoor Dirk meteen tegenstand in z'n benen voelde en de aanstokers dan toch wat temperden. Een lichte oostenbries zorgde op de duinenruggen tussen Nieuwvliet en Breskens voor wisselend tempo.

Nadat we in Breskens rechtsomkeer hadden gemaakt werden in Groede de remmen dichtgeknepen voor een koffiepauze. De koffie was te lauw, de thee was te warm en de ice-tea was te koud. Maar we konden ons toch nog voldoende opwarmen vooraleer aan de laatste 25 km heistwaarts te beginnen.

De matige oostenwind gaf ons een duwtje in de rug en onder impuls van de twee Rudy's was het tempo hoog en strak. Gelukkig werd het nog niet donker, want Pierre z'n licht ging langzaam uit !

Wat verder, op de kasseistrook van de Graaf Jansdijk, gooiden de Rudy's alle remmen los en "Rudy met een Y" werd al vlug een kleine stip in de verte. Dirk en Stef probeerden de schade te beperken maar zagen ook het gele vestje van "Rudi met een i" in de verte vervagen tot een wazige gele vlek.

Pierre telde ondertussen, ondanks het zwart voor z'n ogen, de kasseien die onder z'n wielen voorbij kropen. Aan de "Boudin" verliet Stef ons gezelschap en met een stervende Pierre in het wiel reden we naar Land en Zee waar al wat eetbaar was in Pierre z'n mond verdween. We konden nog net het lege schaaltje van de nootjes uit z'n handen trekken !

verslag: Dirk